عدویه: تفاوت بین نسخه‌ها
از دایره المعارف فرق اسلامی
| (۲ نسخهٔ میانی توسط کاربر مشابهی که نشان داده نشده) | |||
| سطر ۳: | سطر ۳: | ||
ایشان مریدان [[شیخ عدی بن مسافر الهکاری الاموی]] می باشند. | ایشان مریدان [[شیخ عدی بن مسافر الهکاری الاموی]] می باشند. | ||
| − | وی در اواخر عمر در کوه [[هکاریه]] | + | وی در اواخر عمر در کوه [[هکاریه]] واقع دراطراف موصل عُزلت جسته و زاویه ای در آن جا بنا کرد و خلق بسیاری او را متابعت کردند. شیخ عدی در سال 555 هجری قمری وفات کرده و در همان جا دفن شد. پیروان این فرقه، قبر او را قبله قرارداده و به طرف او نماز می خواندند. ایشان همچنین شیطان را لعن نمی کردند. |
عدویه تا مدتی با همین اندازه انحراف از اسلام، به عنوان فرقه ای از فرق صوفیه باقی ماند، اما پس از چندی در میان بستگان شیخ عدی که جانشینان وی بودند، کسی پیدا شد و این فرقه را به کلی از اسلام منحرف نموده و از آنان فرقه [[یزیدیه (از غلاة)|یزیدیه]] به وجود آمد. <ref> [[وفیات الاعیان و انباء ابناء الزمان]]، [[ابن خلکان]]، ج4، ص254 / [[مجله الهلال]]، شماره2، سال1933میلادی</ref> | عدویه تا مدتی با همین اندازه انحراف از اسلام، به عنوان فرقه ای از فرق صوفیه باقی ماند، اما پس از چندی در میان بستگان شیخ عدی که جانشینان وی بودند، کسی پیدا شد و این فرقه را به کلی از اسلام منحرف نموده و از آنان فرقه [[یزیدیه (از غلاة)|یزیدیه]] به وجود آمد. <ref> [[وفیات الاعیان و انباء ابناء الزمان]]، [[ابن خلکان]]، ج4، ص254 / [[مجله الهلال]]، شماره2، سال1933میلادی</ref> | ||
نسخهٔ کنونی تا ۱۴ مارس ۲۰۱۹، ساعت ۲۲:۵۹
از صوفیه.
ایشان مریدان شیخ عدی بن مسافر الهکاری الاموی می باشند.
وی در اواخر عمر در کوه هکاریه واقع دراطراف موصل عُزلت جسته و زاویه ای در آن جا بنا کرد و خلق بسیاری او را متابعت کردند. شیخ عدی در سال 555 هجری قمری وفات کرده و در همان جا دفن شد. پیروان این فرقه، قبر او را قبله قرارداده و به طرف او نماز می خواندند. ایشان همچنین شیطان را لعن نمی کردند.
عدویه تا مدتی با همین اندازه انحراف از اسلام، به عنوان فرقه ای از فرق صوفیه باقی ماند، اما پس از چندی در میان بستگان شیخ عدی که جانشینان وی بودند، کسی پیدا شد و این فرقه را به کلی از اسلام منحرف نموده و از آنان فرقه یزیدیه به وجود آمد. [۱]
رک: یزیدیه.
پانویس
- ↑ وفیات الاعیان و انباء ابناء الزمان، ابن خلکان، ج4، ص254 / مجله الهلال، شماره2، سال1933میلادی
