تفضیلیه (مخالفین وعیدیه): تفاوت بین نسخهها
از دایره المعارف فرق اسلامی
سطر ۱: | سطر ۱: | ||
− | مخالفین [[وعیدیه]]. <ref> قواعد | + | مخالفین [[وعیدیه]]. <ref> [[قواعد العقائد]]، [[خواجه نصیرالدین طوسی]]، ص43</ref> |
بنابر نقل [[محمد شهرستانی]] در میان [[امامیه]] نیز [[تفضیلیه]] و [[وعیدیه]] وجود داشته اند. <ref> [[الملل و النحل]]، [[محمد شهرستانی]]، ج1، ص154</ref> | بنابر نقل [[محمد شهرستانی]] در میان [[امامیه]] نیز [[تفضیلیه]] و [[وعیدیه]] وجود داشته اند. <ref> [[الملل و النحل]]، [[محمد شهرستانی]]، ج1، ص154</ref> | ||
سطر ۵: | سطر ۵: | ||
رک: [[وعیدیه]]. | رک: [[وعیدیه]]. | ||
− | خواجه نصیرالدین طوسی در قواعد العقائد می نویسد: «بدان که قائلین به حسن و قبح و وجوب عقلی، ... وفای به وعد را واجب می دانند ولی در وفای به وعید اختلاف دارند. [[تفضیلیه]] می گویند واجب نیست چرا که این حق خداوند است و [[وعیدیه]] می گویند واجب است چرا که [اگر عمل به وعید نشود] مستلزم کذب وعید است». <ref>قواعد | + | خواجه نصیرالدین طوسی در قواعد العقائد می نویسد: «بدان که قائلین به حسن و قبح و وجوب عقلی، ... وفای به وعد را واجب می دانند ولی در وفای به وعید اختلاف دارند. [[تفضیلیه]] می گویند: واجب نیست چرا که این حق خداوند است و [[وعیدیه]] می گویند: واجب است چرا که [اگر عمل به وعید نشود] مستلزم کذب وعید است». <ref>[[قواعد العقائد]]، [[خواجه نصیرالدین طوسی]]، ص43</ref> |
لازم به ذکر است «وعید» یکی از اصول پنج گانه [[معتزله]] است. رک: [[معتزله]]. | لازم به ذکر است «وعید» یکی از اصول پنج گانه [[معتزله]] است. رک: [[معتزله]]. | ||
== پانویس == | == پانویس == |
نسخهٔ ۲۸ مهٔ ۲۰۱۵، ساعت ۰۵:۳۱
بنابر نقل محمد شهرستانی در میان امامیه نیز تفضیلیه و وعیدیه وجود داشته اند. [۲]
رک: وعیدیه.
خواجه نصیرالدین طوسی در قواعد العقائد می نویسد: «بدان که قائلین به حسن و قبح و وجوب عقلی، ... وفای به وعد را واجب می دانند ولی در وفای به وعید اختلاف دارند. تفضیلیه می گویند: واجب نیست چرا که این حق خداوند است و وعیدیه می گویند: واجب است چرا که [اگر عمل به وعید نشود] مستلزم کذب وعید است». [۳]
لازم به ذکر است «وعید» یکی از اصول پنج گانه معتزله است. رک: معتزله.
پانویس
- ↑ قواعد العقائد، خواجه نصیرالدین طوسی، ص43
- ↑ الملل و النحل، محمد شهرستانی، ج1، ص154
- ↑ قواعد العقائد، خواجه نصیرالدین طوسی، ص43