حسن بن هانی حَکَمی: تفاوت بین نسخه‌ها

از دایره المعارف فرق اسلامی
پرش به: ناوبری، جستجو
جز حسن بن هانی حَکَمی» را محافظت کرد ([ویرایش=فقط مدیران] (بی‌پایان) [انتقال=فقط مدیران] (بی‌پایان)) [آبشاری])
 
سطر ۱: سطر ۱:
ابونواس حسن بن هانی حَکَمی معروفترین شاعر عرب در دوره بنی عباس است. وی در فاصله سال های 130 تا 145 هجری قمری در [[اهواز]] از مادری ایرانی زاده شد و در [[بصره]] و [[کوفه]] پرورش یافت. ابونواس سپس به [[بغداد]] رفته و به خدمت برامکه درآمد. پس از افول دولت برامکه از [[بغداد]] گریخته و به [[مصر]] رفت و پس از چندی از [[مصر]] بازگشته و از مقرّبان امین خلیفه عباسی شد. از ابونواس اشعاری تحت عنوان فارسیات باقی است که در آن الفاظ فارسی به کار رفته است. وی در سال 200 هجری قمری در زندان درگذشت. برخی نیز گفته اند مرگ وی در میخانه اتفاق افتاده است. <ref> [[دائرة المعارف فارسی]]، [[غلامحسن مصاحب]]، ج1، ص36</ref>
+
ابونواس حسن بن هانی حَکَمی معروفترین شاعر عرب در دوره بنی عباس است. وی در فاصله سال های 130 تا 145 هجری قمری در [[اهواز]] از مادری ایرانی زاده شد و در [[بصره]] و [[کوفه]] پرورش یافت. ابونواس سپس به [[بغداد]] رفته و به خدمت برامکه درآمد. پس از افول دولت برامکه از بغداد گریخته و به [[مصر]] رفت و پس از چندی از مصر بازگشته و از مقرّبان امین خلیفه عباسی شد. از ابونواس اشعاری تحت عنوان فارسیات باقی است که در آن الفاظ فارسی به کار رفته است. وی در سال 200 هجری قمری در زندان درگذشت. برخی نیز گفته اند مرگ وی در میخانه اتفاق افتاده است. <ref> [[دائرة المعارف فارسی]]، [[غلامحسین مصاحب]]، ج1، ص36</ref>
  
  
 
==پانويس==
 
==پانويس==

نسخهٔ کنونی تا ‏۱۲ مارس ۲۰۱۹، ساعت ۰۰:۴۷

ابونواس حسن بن هانی حَکَمی معروفترین شاعر عرب در دوره بنی عباس است. وی در فاصله سال های 130 تا 145 هجری قمری در اهواز از مادری ایرانی زاده شد و در بصره و کوفه پرورش یافت. ابونواس سپس به بغداد رفته و به خدمت برامکه درآمد. پس از افول دولت برامکه از بغداد گریخته و به مصر رفت و پس از چندی از مصر بازگشته و از مقرّبان امین خلیفه عباسی شد. از ابونواس اشعاری تحت عنوان فارسیات باقی است که در آن الفاظ فارسی به کار رفته است. وی در سال 200 هجری قمری در زندان درگذشت. برخی نیز گفته اند مرگ وی در میخانه اتفاق افتاده است. [۱]


پانويس

  1. دائرة المعارف فارسی، غلامحسین مصاحب، ج1، ص36