صبّاحیه (قائلین به قدیم بودن خلق): تفاوت بین نسخه‌ها
از دایره المعارف فرق اسلامی
| سطر ۱: | سطر ۱: | ||
فرقه ای که خلق را همراه با خداوند متعال، قدیم می دانند. و [[ابوبکر]] را درباره جنگ با ردّه و [[علی علیه السلام]] را در مورد جنگ با [[معاویة بن ابی سفیان]] تخطئه می کنند. <ref> [[المنیة و الامل فی شرح الملل و النحل]]، [[احمد بن یحیی بن مرتضی]]، ص120</ref> | فرقه ای که خلق را همراه با خداوند متعال، قدیم می دانند. و [[ابوبکر]] را درباره جنگ با ردّه و [[علی علیه السلام]] را در مورد جنگ با [[معاویة بن ابی سفیان]] تخطئه می کنند. <ref> [[المنیة و الامل فی شرح الملل و النحل]]، [[احمد بن یحیی بن مرتضی]]، ص120</ref> | ||
| − | احتمالاًً این گروه همان پیروان ابوصباح بن معمّر ([[صباحیه-1]]) می باشند چرا که اعتقاد به قدیم بودن خلق و حق در مورد آنان نیز نقل شده است. | + | احتمالاًً این گروه همان پیروان [[ابوصباح بن معمّر]] ([[صباحیه-1]]) می باشند چرا که اعتقاد به قدیم بودن خلق و حق در مورد آنان نیز نقل شده است. |
| − | [[احمد بن یحیی بن مرتضی]] ایشان را پیروان ابوالصباح سمرقندی می داند و آرایی همانند قدیم بودن خلق، حرمت ذبائح اهل کتاب و حرمت نکاح با نساء اهل کتاب، مظلوم بودن [[عثمان بن عفوان|عثمان]] در حین قتل، را به وی نسبت می دهد. <ref> [[المنیة و الامل فی شرح الملل و النحل]]، [[احمد بن یحیی بن مرتضی]]، ص120</ref> | + | [[احمد بن یحیی بن مرتضی]] ایشان را پیروان [[ابوالصباح سمرقندی]] می داند و آرایی همانند قدیم بودن خلق، حرمت ذبائح اهل کتاب و حرمت نکاح با نساء اهل کتاب، مظلوم بودن [[عثمان بن عفوان|عثمان]] در حین قتل، را به وی نسبت می دهد. <ref> [[المنیة و الامل فی شرح الملل و النحل]]، [[احمد بن یحیی بن مرتضی]]، ص120</ref> |
== پانویس == | == پانویس == | ||
نسخهٔ ۱۷ فوریهٔ ۲۰۱۹، ساعت ۰۲:۴۷
فرقه ای که خلق را همراه با خداوند متعال، قدیم می دانند. و ابوبکر را درباره جنگ با ردّه و علی علیه السلام را در مورد جنگ با معاویة بن ابی سفیان تخطئه می کنند. [۱]
احتمالاًً این گروه همان پیروان ابوصباح بن معمّر (صباحیه-1) می باشند چرا که اعتقاد به قدیم بودن خلق و حق در مورد آنان نیز نقل شده است.
احمد بن یحیی بن مرتضی ایشان را پیروان ابوالصباح سمرقندی می داند و آرایی همانند قدیم بودن خلق، حرمت ذبائح اهل کتاب و حرمت نکاح با نساء اهل کتاب، مظلوم بودن عثمان در حین قتل، را به وی نسبت می دهد. [۲]
