سعدیه: تفاوت بین نسخه‌ها
| (یک نسخهٔ میانی توسط کاربر مشابهی که نشان داده نشده) | |||
| سطر ۳: | سطر ۳: | ||
این فرقه از مشهورترین فرقه های [[صوفیه (صوفیه)|صوفیه]] است که در [[ترکیه]] بوده و منسوب به [[سعدالدین جباوی]] می باشد. وی در سال 700 یا 736 هجری قمری وفات کرده است. اولاد و نوادگان او به صلاح معروف بوده و زاویه ای در محله [[قُبَیبات]] (در [[دمشق]] ) داشته اند. | این فرقه از مشهورترین فرقه های [[صوفیه (صوفیه)|صوفیه]] است که در [[ترکیه]] بوده و منسوب به [[سعدالدین جباوی]] می باشد. وی در سال 700 یا 736 هجری قمری وفات کرده است. اولاد و نوادگان او به صلاح معروف بوده و زاویه ای در محله [[قُبَیبات]] (در [[دمشق]] ) داشته اند. | ||
| − | در میان ایشان، شخصی به نام محمد بن سعدالدین، شیخ این طائفه می گردد و چنین برمی آید که ظهور این طریقه بدست او و نه به دست جدش، سعدالدین، بوده است. محمد بن سعدالدین پس از نزاعی که با دیگر خویشاوندان شیخ سعدالدین پیدا می کند، شیخ این طریقه گشته و نفوذ و تمکن مالی بسیاری در دمشق می یابد. وی در سال 1012هجری قمری وفات کرده است. پس از او پسرش سعدالدین جانشین وی شده و در سال 1036هجری قمری در راه حج بدرود حیات می گوید. <ref> [[تاریخ ادبی ایران | + | در میان ایشان، شخصی به نام محمد بن سعدالدین، شیخ این طائفه می گردد و چنین برمی آید که ظهور این طریقه بدست او و نه به دست جدش، سعدالدین، بوده است. محمد بن سعدالدین پس از نزاعی که با دیگر خویشاوندان شیخ سعدالدین پیدا می کند، شیخ این طریقه گشته و نفوذ و تمکن مالی بسیاری در دمشق می یابد. وی در سال 1012هجری قمری وفات کرده است. پس از او پسرش سعدالدین جانشین وی شده و در سال 1036هجری قمری در راه حج بدرود حیات می گوید. <ref> [[تاریخ ادبی ایران(از سعدی تا جامی)]]، [[ادوارد براون]]، [[علی اصغر حکمت]]، ص50 / [[دائرة المعارف الاسلامیة]]، ج11، ص420 / [[المنجد فی الاعلام]]، ذیل ماده جباوی</ref> این طریقه در قرن یازدهم در [[مصر]] و ترکیه رواج داشته است. |
سعدیه فرعی از رفاعیه بشمار می رود. عمامه های آن ها مایل به زردی و دوازده تَرَک دارد موی خود را رها کرده و تسلط ویژه ای نسبت به مارها دارند و پس از تجمع، چند افعی می خورند. | سعدیه فرعی از رفاعیه بشمار می رود. عمامه های آن ها مایل به زردی و دوازده تَرَک دارد موی خود را رها کرده و تسلط ویژه ای نسبت به مارها دارند و پس از تجمع، چند افعی می خورند. | ||
| سطر ۱۱: | سطر ۱۱: | ||
سعدالدین جباوی فرزند شیخ [[یونس شیبانی]] بوده است. وی در جوانی از اطاعت پدر (که از مردان صالح دانسته شده) سر بازمی زند و به جماعتی راهزن می پیوندد، لکن در اثر دعای پدر، خوابی دیده و به مسیر صلاح باز می گردد. وی بر زهد اصرار می ورزیده و مکررا به حج می رود و پس از مدتی به [[شام]] بازگشته و در دمشق، سلسله خویش را پایه گذاری می نماید. [[جبا]] نام منطقه ای است که بین [[حوران]] و دمشق واقع است. <ref> [[دائرة المعارف الاسلامیة]]، ج11، ص420</ref> | سعدالدین جباوی فرزند شیخ [[یونس شیبانی]] بوده است. وی در جوانی از اطاعت پدر (که از مردان صالح دانسته شده) سر بازمی زند و به جماعتی راهزن می پیوندد، لکن در اثر دعای پدر، خوابی دیده و به مسیر صلاح باز می گردد. وی بر زهد اصرار می ورزیده و مکررا به حج می رود و پس از مدتی به [[شام]] بازگشته و در دمشق، سلسله خویش را پایه گذاری می نماید. [[جبا]] نام منطقه ای است که بین [[حوران]] و دمشق واقع است. <ref> [[دائرة المعارف الاسلامیة]]، ج11، ص420</ref> | ||
| − | [[تری مینگهام]] در تشریح فرقه های رفاعیه به حضور ایشان در [[سوریه]] اشاره کرده و می نویسد: « رفاعیه در زمان وکالت [[ابومحمدعلی حریری]] (م: 645هـ. ق در [[بصره]] ) که مسلک ملامتی داشت، در سوریه منتشر شد. این فرع با نام [[حریریه]] شناخته می شود. و فرع دیگری نیز توسط [[طالب رفاعی]] (م: 683ق) تأسیس شد. فرع های دیگری که اهل سوریه بودند عبارت هستند از سعدیه یا [[جیباویه]] و [[سیادیه]]. » <ref> [[الفرق الصوفیة فی الاسلام]]، [[تری مینگهام]]، ص77</ref> | + | [[تری مینگهام]] در تشریح فرقه های رفاعیه به حضور ایشان در [[سوریه]] اشاره کرده و می نویسد: « رفاعیه در زمان وکالت [[ابومحمدعلی حریری]] (م: 645هـ. ق در [[بصره]] ) که مسلک ملامتی داشت، در سوریه منتشر شد. این فرع با نام [[حریریه]] شناخته می شود. و فرع دیگری نیز توسط [[طالب رفاعی]] (م: 683ق) تأسیس شد. فرع های دیگری که اهل سوریه بودند عبارت هستند از سعدیه یا [[جیباویه]] و [[سیادیه]].»<ref> [[الفرق الصوفیة فی الاسلام]]، [[تری مینگهام]]، ص77</ref> |
[[لویی ماسینیون]] می نویسد رفاعیه در بصره پدید آمده و در دمشق و [[استانبول]] منتشر شدند. رفاعیه در سوریه دارای فروع: حریریه، سعدیه و سیادیه بوده و در مصر دارای فروع: [[بازیه]]، [[مالکيّه (از صوفيه رفاعيه)|مالکیه]] و [[حبیبیه (از صوفیه رفاعیه)|حبیبیه]] می باشند. رفاعیه مربوط به قرن نوزدهم میلادی می باشند. <ref> [[دائرة المعارف الاسلامیة]]، ج15، ص182</ref> | [[لویی ماسینیون]] می نویسد رفاعیه در بصره پدید آمده و در دمشق و [[استانبول]] منتشر شدند. رفاعیه در سوریه دارای فروع: حریریه، سعدیه و سیادیه بوده و در مصر دارای فروع: [[بازیه]]، [[مالکيّه (از صوفيه رفاعيه)|مالکیه]] و [[حبیبیه (از صوفیه رفاعیه)|حبیبیه]] می باشند. رفاعیه مربوط به قرن نوزدهم میلادی می باشند. <ref> [[دائرة المعارف الاسلامیة]]، ج15، ص182</ref> | ||
نسخهٔ کنونی تا ۳ فوریهٔ ۲۰۱۹، ساعت ۰۳:۰۳
از صوفیه رفاعیه.
این فرقه از مشهورترین فرقه های صوفیه است که در ترکیه بوده و منسوب به سعدالدین جباوی می باشد. وی در سال 700 یا 736 هجری قمری وفات کرده است. اولاد و نوادگان او به صلاح معروف بوده و زاویه ای در محله قُبَیبات (در دمشق ) داشته اند.
در میان ایشان، شخصی به نام محمد بن سعدالدین، شیخ این طائفه می گردد و چنین برمی آید که ظهور این طریقه بدست او و نه به دست جدش، سعدالدین، بوده است. محمد بن سعدالدین پس از نزاعی که با دیگر خویشاوندان شیخ سعدالدین پیدا می کند، شیخ این طریقه گشته و نفوذ و تمکن مالی بسیاری در دمشق می یابد. وی در سال 1012هجری قمری وفات کرده است. پس از او پسرش سعدالدین جانشین وی شده و در سال 1036هجری قمری در راه حج بدرود حیات می گوید. [۱] این طریقه در قرن یازدهم در مصر و ترکیه رواج داشته است.
سعدیه فرعی از رفاعیه بشمار می رود. عمامه های آن ها مایل به زردی و دوازده تَرَک دارد موی خود را رها کرده و تسلط ویژه ای نسبت به مارها دارند و پس از تجمع، چند افعی می خورند.
محبی در خلاصة الاثر می گوید: «بنو سعدالدین تخصصی در ابراء جنون دارند و خط هایی ـ هر جور شد ـ بر کاغذ می کشند و علیل را شفا می دهند». [۲]
سعدالدین جباوی فرزند شیخ یونس شیبانی بوده است. وی در جوانی از اطاعت پدر (که از مردان صالح دانسته شده) سر بازمی زند و به جماعتی راهزن می پیوندد، لکن در اثر دعای پدر، خوابی دیده و به مسیر صلاح باز می گردد. وی بر زهد اصرار می ورزیده و مکررا به حج می رود و پس از مدتی به شام بازگشته و در دمشق، سلسله خویش را پایه گذاری می نماید. جبا نام منطقه ای است که بین حوران و دمشق واقع است. [۳]
تری مینگهام در تشریح فرقه های رفاعیه به حضور ایشان در سوریه اشاره کرده و می نویسد: « رفاعیه در زمان وکالت ابومحمدعلی حریری (م: 645هـ. ق در بصره ) که مسلک ملامتی داشت، در سوریه منتشر شد. این فرع با نام حریریه شناخته می شود. و فرع دیگری نیز توسط طالب رفاعی (م: 683ق) تأسیس شد. فرع های دیگری که اهل سوریه بودند عبارت هستند از سعدیه یا جیباویه و سیادیه.»[۴]
لویی ماسینیون می نویسد رفاعیه در بصره پدید آمده و در دمشق و استانبول منتشر شدند. رفاعیه در سوریه دارای فروع: حریریه، سعدیه و سیادیه بوده و در مصر دارای فروع: بازیه، مالکیه و حبیبیه می باشند. رفاعیه مربوط به قرن نوزدهم میلادی می باشند. [۵]
لویی ماسینیون همچنین فرقه سعدیه (منسوب به سعدالدین جباوی (م: 1335میلادی) شاخه صوفیه رفاعیه در سوریه) را به دو شاخه عبدالسّلامیه و ابوالوفائیه تقسیم می کند. [۶]
پانویس
- ↑ تاریخ ادبی ایران(از سعدی تا جامی)، ادوارد براون، علی اصغر حکمت، ص50 / دائرة المعارف الاسلامیة، ج11، ص420 / المنجد فی الاعلام، ذیل ماده جباوی
- ↑ خلاصةالاثر، محبّی، ج1، ص34
- ↑ دائرة المعارف الاسلامیة، ج11، ص420
- ↑ الفرق الصوفیة فی الاسلام، تری مینگهام، ص77
- ↑ دائرة المعارف الاسلامیة، ج15، ص182
- ↑ دائرة المعارف الاسلامیة، ج15، ص182
