سادات قادریه: تفاوت بین نسخه‌ها

[[دائرة المعارف بزرگ اسلامی]] می نویسد: «طریقه [[قادریه]] به دلیل گستردگی مراکز انتشارش، و نیز روحیه مدارا و تساهلی که در آن وجود دارد، فاقد همگونی قواعدی است که در دیگر طریقه ها یافت می شود و طوایف پرشمار آن، تنها نوعی پیوند اسمی با بنیان گذار آن دارند و شاخه های متعدد آن ـ بسته به نام شیوخ محلی ـ با نام های گوناگون خوانده می شوند، به این ترتیب، در شرق آفریقا، این طریقه با انتساب به [[شیخ اویس بن محمد بَراوی]] (م: 1327هـ. ق) که در 1301 هجری قمری به دعوت [[سلطان برگش بن سعید]] (سلطنت1278 ـ1302هـ. ق) به [[زنگبار]] آمد، [[اویسیه (از صوفیه قادریه)|اویسیه]] نامیده می شود. شیخ اویس و مریدانش در ضمن سفرهای گسترده خود، اشعار و ترانه های دینی را ـ که آموزه های طریقه قادریه در آن ها گنجانده شده بود ـ به لهجه های محلی در [[سومالی]] و مناطق اطراف آن پراکندند. پس از شیخ اویس، یکی از خلفای او به نام [[شیخ عبدالعزیز بن عبدالغنی اموی]] (م: 1314هـ. ق) شاخه اویسیه خود را تشکیل داد و آن را با انتساب به [[نور محمدی]]، [[نوریه]] نامید. دیگر خلیفه شیخ اویس، شعوری الحاج، در شمال [[زنگبار]] فعال بود و طریقه ای که او به وجود آورد، کِرامه نامیده می شد. طایفه مستقلی از [[قادریه اویسیه]] را نیز شیخ رَمیه (م: 1310هـ. ش) در [[پاگامویو]] تأسیس کرد که طایفه ای اصیل [[آفریقا]] یی به شمار می آید. دیگر طایفه اویسی را که با نام [[سادات قادریه]] شناخته می شود، در 1322 هجری قمری (1904میلادی) عیسی بن احمد زنگباری در [[موزامبیک]] پایه گذاری کرد. اما در 1929 میلادی طایفه [[سادات قادریه]] به چند شاخه تقسیم شد و این امر، سرانجام به شکل گیری و بنیان گذاری [[قادریه]] بغدادی انجامید. در انشعاب دیگری که در 1324 هجری شمسی (1945میلادی) در طایفه [[سادات قادریه]] رخ داد، [[قادریه جیلانی]] شکل گرفت و در 1332 هجری شمسی شاخه بغدادی خود دچار انشعاب شد و از درون آن [[قادریه]] بغدادی حجت صالحین (یا سالکین) برخاست و سرانجام، انشعاب دیگری در طایفه [[سادات قادریه]] در 1342 هجری شمسی (1963میلادی) منجـر به شکل گیری طایفه ای به نـام مَچرابـا گردید. <ref> [[دائرة المعارف بزرگ اسلامی]]، ج15، ص464</ref>