مأمون عباسی: تفاوت بین نسخه‌ها

ابوالعباس (یا ابی‌جعفر) عبدالله بن هارون‌الرشید بن محمد المهدی بن ابی جعفر منصور عباسی، هفتمین خلیفه عباسی می‌باشد. وی در سال 170‌هجری‌قمری به دنیا آمده و مادر خود را که زنی ایرانی بود در بستر زایمان از دست داد. مأمون پس از مرگ هارون (193هـ .ق) در [[طوس]] در حالی که برای جهاد به [[مرو]] رفته بود، با همکاری [[فضل بن سهل]] که بعدها به وزارت وی نائل آمد و [[طاهر بن حسین]] معروف به [[طاهر ذو الیمینین]]، بر برادرش «امین» (م:‌198هـ .ق) خروج کرده و پس از چندی در سال 198هجری‌قمری [[بغداد]] را به وسیله طاهر، تصرف کرده، به زندگی امین خاتمه داده و به عنوان خلیفه عباسی انتخاب گردید. حادثه بزرگ زندگی وی، انتخاب [[امام علی بن موسی الرضا]] (م:203هـ .ق) به ولایت عهدی است. این امر بعدها باعث دردسرهایی برای وی در بغداد گردید چنانکه بزرگان عباسی عموی وی [[ابراهیم بن مهدی]] را به خلافت برگزیدند و مأمون تنها با شهادت امام و تصرف بغداد که با جنگی همراه بود توانست به مشکلات مذکور پایان دهد. مأمون را سخی و دانشمند توصیف کرده‌اند. برخی نیز او را [[شیعه]] دانسته‌اند. علاقه وافر وی به ترجمه آثار زبان‌های دیگر به عربی، دوره او را دوره ورود اندیشه فلسفه یونانی به‌ سرزمین‌های اسلامی ساخته است. وی دارای تربیتی ایرانی بوده و نسبت به آل ابی طالب با رأفت برخورد می‌کرده است. تعصب وی در مسئله خلق قرآن، باعث پیدایش بحث‌های زیاد و باروری علم کلام در دوره اوست. مأمون در سال 218‌ هجری‌ قمری درحالی‌که 48 سال داشته است وفات می‌کند و پس از وی، خلافت به برادرش [[معتصم عباسی]] می‌رسد. <ref>[[البدایة و النهایة]]، [[ابن کثیر]]، ج10، ص197 / [[دهخدا]]، ذیل عنوان مأمون / [[سیر اعلام النبلاء]]، [[ذهبی]]، ج9، ص44</ref>