اورنگ زیب: تفاوت بین نسخه‌ها

از دایره المعارف فرق اسلامی
پرش به: ناوبری، جستجو
(صفحه‌ای تازه حاوی «شاهزاده محیی الدین محمد اورنگ زیب عالم گیر ششمین امپراطور هند از سلسله ت...» ایجاد کرد)
 
 
(۲ نسخه‌های متوسط توسط ۲ کاربران نشان داده نشده)
سطر ۱: سطر ۱:
شاهزاده محیی الدین محمد [[اورنگ زیب]] عالم گیر ششمین امپراطور [[هند]] از سلسله تیموریان است. وی در سال 1027 هجری قمری به دنیا آمد. وی سومین پسر جهان شاه تیموری بود و پس از جلوس به سلطنت در سال 1068 هجری قمری لقب عالم گیر را برای خویش برگزید و سلطنت وی پس از آن حاصل شد که وی توانست پدر خویش را به زندان افکند. [[اورنگ زیب]] پس از آن دو برادر خود را کشت. وی به توسعه قلمرو خویش اهتمام داشت و در مذهب [[اهل سنت]] متعصب بود. [[اورنگ زیب]] از هندوها جزیه مي‌گرفت. او پس از پنجاه سال سلطنت در شهر [[احمدنگر]] در سال 1118 هجری قمری وفات یافت. <ref> [[دائرة المعارف فارسی]]، [[غلامحسن مصاحب]]، ج1، ص298</ref>
+
شاهزاده محیی الدین محمد اورنگ زیب عالم گیر ششمین امپراطور [[هند]] از سلسله تیموریان است. وی در سال 1027 هجری قمری به دنیا آمد. وی سومین پسر [[جهان شاه تیموری]] بود و پس از جلوس به سلطنت در سال 1068 هجری قمری لقب عالم گیر را برای خویش برگزید و سلطنت وی پس از آن حاصل شد که وی توانست پدر خویش را به زندان افکند. اورنگ زیب پس از آن دو برادر خود را کشت. وی به توسعه قلمرو خویش اهتمام داشت و در مذهب [[اهل سنت]] متعصب بود. اورنگ زیب از هندوها جزیه می گرفت. او پس از پنجاه سال سلطنت در شهر [[احمدنگر]] در سال 1118 هجری قمری وفات یافت. <ref> [[دائرة المعارف فارسی]]، [[غلامحسین مصاحب]]، ج1، ص298</ref>
  
  
 
==پانويس==
 
==پانويس==

نسخهٔ کنونی تا ‏۲۳ ژانویهٔ ۲۰۱۹، ساعت ۰۲:۵۶

شاهزاده محیی الدین محمد اورنگ زیب عالم گیر ششمین امپراطور هند از سلسله تیموریان است. وی در سال 1027 هجری قمری به دنیا آمد. وی سومین پسر جهان شاه تیموری بود و پس از جلوس به سلطنت در سال 1068 هجری قمری لقب عالم گیر را برای خویش برگزید و سلطنت وی پس از آن حاصل شد که وی توانست پدر خویش را به زندان افکند. اورنگ زیب پس از آن دو برادر خود را کشت. وی به توسعه قلمرو خویش اهتمام داشت و در مذهب اهل سنت متعصب بود. اورنگ زیب از هندوها جزیه می گرفت. او پس از پنجاه سال سلطنت در شهر احمدنگر در سال 1118 هجری قمری وفات یافت. [۱]


پانويس

  1. دائرة المعارف فارسی، غلامحسین مصاحب، ج1، ص298