ابن خلدون: تفاوت بین نسخه‌ها

ابوزید عبدالرحمن بن محمد بن محمد بن محمد بن حسن حضرمی اشبیلی تونسی، ملقب به ولی الدین و مشهور به ابن خلدون، از بزرگترین دانشمندان قرن هشتم هجری قمری است. وی که در سال 732 هجری قمری در [[تونس]] به دنیا آمد، منسوب به خلدون جدّ اعلای خویش است. ابن خلدون در کودکی پدر و مادر خویش را در اثر طاعون از دست داد. او در جوانی به دربارهای امرای منطقه شمال آفریقا و جنوب اسپانیا راه یافت، وی در این زمان گاه مورد اقبال برخی از امرا و وزرا قرار می گرفت و گاه از ایشان دور می شد و یک بار نیز به زندان افتاد. ابن خلدون در سال 764 هجری قمری از [[آفریقا]] به [[اسپانیا]] رفته و ملازم خاص سلطان وقت غرناطه، سلطان محمد پنجم گردید. وی در آن جا اکرام بسیار دید لکن پس از مدتی به مغرب بازگشت و سمت بالایی در دربار حاکم آن ناحیه یافت. اما این نیز دیری نپائید و وی باز در میان دربارهای مختلف سرگردان گردید. در این دوره که دوره کارهای سیاسی ابن خلدون است و تا سال 776 هجری قمری به طول انجامیده، وی همواره در میان دربارهای مختلف در نوسان بود. ابن خلدون از این سال به کارهای علمی پرداخت و با دوری گزیدن از سیاست به نوشتن کتاب « [[العبر و دیوان المبتداء و الخبر فی ایام العرب و العجم و البربر]]، » مشغول شد. ابن خلدون رُبع پایانی عمر خویش را به [[مصر]] رفت و به تدریس و قضاوت بر اساس فقه مالکی پرداخت. وی سرانجام پس از زندگی بسیار پر کش و قوس در سال 808 هجری قمری در سن 78 سالگی در مصر درگذشت. او علاوه بر تاریخ، فقه و حدیث، در جامعه شناسی نیز خبره بوده است. <ref> [[الاعلام قاموس التراجم]]، [[خیرالدین زرکلی]]، ج3، ص330 / [[دائرة المعارف بزرگ اسلامی]]، ج3، ص444</ref>