نمایش مبدأ برای محمد بن عبدالله بن محمد نیشابوری

ابوعبدالله محمد بن عبدالله بن محمد بن حمدویه بن نعیم ضَبّی نیشابوری، فقیه، محدث و مورخ بزرگ قرن چهارم و پنجم هجری قمری است. وی که در سال 321 هجری قمری در [[نیشابور]] به دنیا آمد، برای کسب حدیث سفرهای بسیاری کرده و پس از بازگشت به نیشابور، قضاوت آن شهر را برعهده گرفت. حاکم که به «ابن بیع» نیز مشهور است و در فقه، [[شافعی]] مذهب بود، از بزرگترین حفّاظ و مصنفین حدیث در میان [[اهل سنت]] است. کتاب [[تاریخ نیشابور]] او از زمره کتاب های معتبر در این فن است. حاکم در سال 405 هجری قمری درگذشته است. مشهورترین کتاب های وی «[[المستدرک علی الصحیحین]]» مي‌باشد. [[ابن حجر عسقلانی]] وی را [[شیعه]] مي‌داند و گویا این امر به واسطه روایات بسیاری است که وی در منزلت [[امام علی علیه السلام]] نقل مي‌نماید. و این امر تا به آن جا بر اهل سنت سخت آمده که برخی او را [[رافضی]] دانسته اند. <ref> [[الاعلام قاموس التراجم]]، [[خیرالدین زرکلی]]، ج6، ص227 / [[تاریخ بغداد]]، [[خطیب بغدادی]]، ج5، ص473 / [[سیر اعلام النبلاء]]، [[محمد بن احمد ذهبی]]، ج13، ص97 / [[لسان المیزان]]، [[ابن حجر عسقلانی]]، ج6، ص250</ref>


==پانويس==