نمایش مبدأ برای حسن بن محمد بن بزرگ امید

حسن بن محمد بن بزرگ امید، چهارمین خلیفه [[اسماعیلیه نزاریه]] می باشد. وی در سال 520 هجری قمری به دنیا آمده و فرزند [[محمد بن بزرگ امید]] (م: 557هـ. ق) خلیفه سوم آنان می باشد. 

اسماعیلیه نزاریه که معتقد به پیروی از [[نزار بن مستنصر|نزار]] فاطمی فرزند خلیفه فاطمی بوده اند در حقیقت پیروان [[حسن صباح]] (م: 518هـ. ق) که در سال 483هـ. ق با فتح [[الموت]] فرقه خویش را که به نام [[حشاشون]]، [[باطنیه (لقب اسماعیلیه و قرامطه)|باطنیه]] و اسامی دیگر خوانده می شود گسترش داد. 

جانشین حسن صباح، [[بزرگ امید رودباری]] (م: 532هـ. ق) بوده که به عنوان دومین خلیفه این فرقه محسوب می شود. حسن بن محمد بن بزرگ امید در میان اسماعیلیه با لقب علی ذکره السلام که جمله ای دعایی است شناخته می شود. 

وی در سال 557 هجری قمری پس از مرگ پدرش، خلیفه اسماعیلیه شد و در سال 559 هجری قمری در جشن بزرگی که با نام عید قیامت شناخته شد، خود را به عنوان نائب و شفیع و حجّت امام غایب معرفی نمود. او همچنین پس از مدتی خود را فرزند امام ـ و نه فرزند محمد بن بزرگ امید ـ معرفی نمود. پس از اعلام قیامت، اسماعیلیه به فتوای حسن بن محمد امور دینی و ارکان شرایع را ترک کرده و به همین سبب نیز [[مُلحد]] خوانده شدند. 

حسن علی ذکره السلام در سال 561 هجری قمری به وسیله برادرزنش که از بقایای آل بویه بود کشته شد. <ref> [[دائرة المعارف الاسلامیة]]، ج7، ص436 / [[لغت نامه دهخدا]]، [[علی اکبر دهخدا]]، ذیل: علی ذکره السلام</ref>
 
==پانويس==