نمایش مبدأ برای جهم بن صفوان

ابومحرز جهم بن صفوان، از موالی بنی راسب است که گاهی با لقب ترمذی و گاهی با لقب سمرقندی شناخته می شود. جهم از زمره متکلّمین قرن دوم هجری قمری است که به لشگریان [[حارث بن سریج]] که در [[خراسان]] علیه بنی امیه می جنگیدند، پیوست. وی در سال 128 هجری قمری در ضمن همان قیام ها کشته شد. عقیده کلامی جهم از یک سو شبیه [[مرجئه]] می باشد که ایمان را به قلب می دانند و از سوی دیگر با [[معتزله (معتزله)|معتزله]] در نفی صفات زائد بر ذات و قول به عدم رؤیت خدا، شباهت دارد. جهم در عین حال از زمره مدافعین سرسخت جبر بوده و از [[مجبّره]] محسوب می شود. [[ابن اثیر]] ضمن آن که می گوید خلق زیادی منتسب به اویند، قتل وی را به علت نشر آرا و عقاید وی می داند، در حالی که ظاهراً وی به واسطه شرکت در قیامی که بعد ها منجر به فروپاشی بنی امیه و تشکیل دولت عباسی گردید، توسط [[سلم بن احوز]] و در زمان ولایت [[نصر بن سیار]] حاکم اموی خراسان، گردن زده می شود. جهم بن صفوان را از شاگردان [[جعد بن درهم]] دانسته اند. (انساب الاشراف، بلاذری، ج2، ص133 / [[دائرة المعارف الاسلامیة]]، ج7، ص195 / [[الفرق بین الفرق]]، [[عبدالقاهر بغدادی]]، ص128 / [[الفصل فی الملل و الاهواء و النحل]]، [[ابن حزم]]، ج1، ص387 و 388 / [[اللباب فی تهذیب الانساب]]، [[ابن اثیر]]، ج1، ص317 / [[لسان المیزان]]، [[ابن حجر عسقلانی]]، ج2، ص357 / [[الملل و النحل]]، [[محمد شهرستانی]]، ج1، ص97 / [[میزان الاعتدال]]، [[محمد بن احمد ذهبی]]، ج1، ص426</ref>


==پانويس==