نمایش مبدأ برای احمد احسائی

شیخ احمد بن زین الدین بن ابراهیم بن صقر بن ابراهیم بن داغر احسایی، فقیه و حکیم نامدار امامی است. وی در سال 1166 هجری قمری در روستای مُطَیوف واقع در منطقه [[احساء]] در شرق [[عربستان]] به دنیا آمد. سابقه [[تشیع]] در خاندان او به داغر برمی گردد که مذهب تسنن را رها کرده و به تشیع روی آورد. شیخ احمد در سال 1186 هجری قمری عازم [[کربلا]] گردید و در درس [[آقا باقر بهبهانی]] (م: 1205هـ. ق)، [[سید علی طباطبائی]]، [[سید مهدی بحرالعلوم]] و [[شیخ جعفر کاشف الغطاء]] حاضر شد. وی پس از مدتی در [[بصره]] ساکن گردید. بروز عباراتی معماگونه از وی، خشم علمای متشرعه بصره را برانگیخت. شیخ احمد که علاوه بر فقه و اصول و کلام، در طب، نجوم، فلسفه و علم اعداد نیز دارای مطالعاتی بود، پس از مدتی برای زیارت [[مشهد]] مقدس به [[خراسان]] آمده و از آن جا به [[یزد]] می رود. در یزد، مردم از وی درخواست اقامت می کنند و وی این درخواست را اجابت می کند. پس از آن، شهرت بسیاری کسب می کند، تا جایی که [[فتحعلی شاه قاجار]] وی را به [[تهران]] دعوت می نماید. پس از آن وی هم چنین مدتی در [[کرمانشاه]] مقیم می شود و سپس به [[قزوین]] رفته و ادعای کشف و کراماتی می نماید. و همین جاست که پس از مناظره ای با [[شهید ثالث]]، توسط شهید ثالث تکفیر می شود. این امر به نزاع گسترده ای در قزوین می انجامد و در شهرهای [[ایران]]، گروهی به پیروی از شیخ احمد، [[شیخی]] و گروهی [[متشرعه]] نامیده می شوند. شیخ احمد از ایران به قصد حج خارج شده و در سال 1241 هجری قمری در نزدیکی [[مدینه]] وفات یافته و در قبرستان بقیع مدفون می گردد. از وی کتاب های زیادی به جای مانده است. <ref> [[دائرة المعارف بزرگ اسلامی]]، ج6، ص662 / [[دائرة المعارف تشیع]]، ج1، ص501 / [[روضات الجنات فی احوال العلماء و السادات]]، [[محمدباقر موسوی خوانساری]]، ج1، ص97</ref>


==پانويس==