نمایش مبدأ برای ابن راوندی

ابوالحسن احمد بن یحیی بن محمد بن اسحاق مشهور به ابن راوندی و یا ابن رَوَندی و یا ابن ریوندی، از متکلمان قرن سوم هجری قمری است. از تاریخ تولد وی که مشهور به الحاد بوده، اطلاع چندانی در دست نیست. ظاهراً وی در سال 245 هجری قمری و در سن 40 سالگی بدرود حیات گفته است. گروهی وی را اهل [[راوند کاشان]] و گروهی دیگر از اهالی [[مروالرود خراسان]] دانسته اند. 

وی که در خانواده ای یهودی به دنیا آمده و سپس خود مسلمان مي‌شود، در [[بغداد]] نشو و نما مي‌نماید و در همان جا نیز به جمع [[معتزله (معتزله)|معتزله]] بغداد مي‌پیوندد. سرانجام معتزله نیز از او رویگردان شده و وی را به [[زندقه]] متهم مي‌کنند و همین امر موجب نوشته شدن کتاب [[فضیحة المعتزلة و الامامة]]، به وسیله او مي‌شود که ردیه ای شدید بر آراء معتزله بوده و شباهت‌های بسیاری به عقاید [[امامیه]] دارد. وی سپس از همه فرق اسلامی بریده و کتاب‌های [[الدامغ]] و [[الزمرّد]] را در نقد اسلام مي‌نگارد و در ازای گرفتن 400 درهم از یهودیان سامرا، کتابی در رد اسلام با عنوان [[البصیرة]] به رشته تحریر در مي‌آورد. علت زندیق شدن او را برخی فقر و سرخوردگی‌های ناشی از رسیدن به مقام دانسته اند. وی پس از این حوادث ناچار بغداد را ترک کرده و مدتی را در [[کوفه]] ساکن مي‌گردد. 

به وی بیش از پنجاه کتاب نسبت داده شده که اکثراً مفقود شده اند. از زمره مهم ترین شاگردان وی باید از [[ابو الحسین عبدالرحیم خیاط]] نام برد. <ref> [[دائرة المعارف بزرگ اسلامی]]، ج3، ص531</ref>


==پانويس==