نمایش مبدأ برای حالیه (از صوفیه اهل سماع)

از [[صوفیه]]. 

ایشـان سمـاع و رقص را حـال گـویند. <ref> [[تاریخ ایران]]، [[سرجان ملکم]]، ج2، ص138 / [[حدیقة الشیعة]]، [[محقق اردبیلی]]، ص581 / [[لغت نامه دهخدا]]، [[علی اکبر دهخدا]]، ذیل ماده [[حالیه]] </ref>

[[محقق اردبیلی]] در [[حدیقة الشیعة]] فرقه نهم از [[صوفیه]] را [[حالیه]] معرفی کرده و می نویسد: «این طایفه گویند دست زدن و رقص کردن و نعره زدن اختیاری نیست. و این کذب محض است و اگر اختیاری نباشد هم از جانب شیطان است. و این [[جماعت]] رقص و سماع را حال نام کرده اند و می گویند چون ما بیهوش شویم خدا به نزد ما آید و سرِ ما را در کنار گیرد و با ما راز گوید و ما با او راز گوییم و دست در گردن ما کند و ما دست در گردن او کنیم. این عین کفر و ضلالت است. دیگر گویند رقص کردن و نعره زدن و شادی و طرب نمودن ما به واسطه تجلی حق است در ما. و صفات خدا حالیست که در وقع سماع و حال بر ما ظاهر می شود و در ما پدید آید و در حالت سماع صفات خدا را در ما می توان یافت. و این قوم را اعتقاد آن است که از روی شهوت روی پسران و شاهدان دیدن و بوسیدن، بلکه زنا و لواطه کردن ثواب است. و این بی دینان روی ایشان را مصحف نام نهاده اند. و فضایح و قبایح این طایفه نیز بسیار است و نقل همه آن باعث ملال است. » <ref> [[حدیقة الشیعة]]، [[محقق اردبیلی]]، ص581</ref>

== پانویس ==