نمایش مبدأ برای میرزا صادق تبریزی

میرزا صادق آقا تبریزی فرزند میرزامحمد بن محمدعلی قره داغی (قراچه داغی) تبریزی در خانواده ای اهل علم در 1274 در ‏ [[تبریز]] به دنیا آمد. او در زادگاهش به فراگیری مقدمات فقه و اصول پرداخت، سپس برای ادامه تحصیل همراه برادر خود، حاج ‏میرزا محسن، به [[نجف]] رفت؛ به اختلاف، این سفر را در 1288 و در 1291‏ نوشته اند. او در [[نجف]] نزد استادانی چون ‏ محمد فاضل ‏ایروانی، محمدحسن مامَقانی و محمد فاضل شرابیانی به تحصیل پرداخت. معروفترین استاد وی شیخ‌هادی تهرانی بود که ‏تبریزی در مشرب اصولی خاص خود، از او پیروی مي‌کرد. ‏ تبریزی در [[کربلا]] نیز در مجلس درس ملاحسین اردکانی حاضر مي‌شد. ‏وی بعد از فراگیری علوم گوناگون، در فقه و اصول به درجه اجتهاد رسید و حلقه درسی تشکیل داد. ‏ در درس وی شاگردان ‏بسیاری حاضر مي‌شدند. ‏

تبریزی، پس از حدود 24 سال اقامت در [[نجف]]، به زادگاهش بازگشت و مرجعیت [[آذربایجان]] را برعهده گرفت. وی به مشکلات ‏مردم توجه داشت و درصدد رفع آن‌ها برمی آمد. وی از مخالفان مشروطه و پیامدهای آن بود و در 1292 هجری شمسی با برخی ‏علما به محمدعلی شاه تلگرام فرستاد و خواستار لغو مشروطیت شد. تبریزی در دوره پهلوی از دستگاه حاکم دوری مي‌جست. ‏ در جریان مهاجرت علما به [[قم]] در 1306 هجری شمسی، و در اعتراض به قانون نظام وظیفه، وی در نامه ای حمایت خود را از ‏رهبر این حرکت، حاج آقا نورالله اصفهانی، اعلام کرد و عازم [[قم]] شد؛ اما هنگامی که به آن جا رسید، اصفهانی از دنیا رفته بود. در ‏ادامه مخالفت با قانون نظام وظیفه مردم [[تبریز]] در 1307 هجری شمسی، قیام کردند که تا اوایل 1308 ادامه یافت و تبریزی به ‏همراهی دیگر علما رهبری مردم را بر عهده گرفت. حکومت، او را دستگیر و به [[همدان]] یا [[سنندج]] تبعید کرد، اما پس از چند روز رضاشاه ناگزیر دستور آزادی وی را صادر کرد. وی پس از آزادی به [[قم]] رفت و در همان جا اقامت گزید. تبریزی در 1311 هجری ‏شمسی درگذشت و در حرم [[حضرت معصومه]] علیهاالسلام به خاک سپرده شد. از جمله شاگردان وی [[محمد علی مدرّسی]] ‏‏(مؤلف [[ریحانة الادب من تراجم المعروفین بالکنیة واللقب]] ) و میرزا قاسم گَرگَری بودند. <ref> [[دانشنامه جهان اسلام]]، ج6، ص 423</ref>‏


==پانويس==