نمایش مبدأ برای شاه اسماعیل صفوی

شاه اسماعیل، نخستین پادشاه صفوی ملقب به ابوالمظفر بهادرخان حسنی فرزند سلطان حیدر است. شاه اسماعیل در سال 892 هجری قمری در [[اردبیل]] دیده به جهان گشود و پس از کشته شدن پدرش در سال 893 هجری قمری، مدتی زندانی بوده و در سال 898 هجری قمری از زندان آزاد می گردد. پس از کشته شدن سلطان علی برادر بزرگتر شاه اسماعیل، مریدان خاندان وی، او را به [[اردبیل]] برده و از آن جا به نزد حاکم [[شیعه]] [[لاهیجان]] منتقل می نمایند. وی در آن جا فارسی، عربی، مبانی و اصول [[شیعه]] و همچنین فنون جنگاوری را فرا می گیرد. اسماعیل در سال 902 هجری قمری در رأس مریدان خود به قصد تسخیر [[ایران]] قیام کرده و در 907 هجری قمری در حالی که مذهب [[تشیع]] خود را آشکار ساخته بود در [[تبریز]] به تخت سلطنت می نشیند. پس از آن، شاه اسماعیل به گسترش حوزه حکومت خود دست زده و [[بغداد]] و [[خوزستان]] را در سال 914 هجری قمری و [[خراسان]] را در سال 916 هجری قمری به تصرف خود در می آورد. پایان لشگرکشی های شاه اسماعیل را باید نبرد چالدران دانست که در آن سپاه عثمانی، لشکر صفوی را شکست داده و مدت هشت روز نیز [[تبریز]] را تصرف می کند. وی در سال 930 هجری قمری درگذشت و در [[اردبیل]] مدفون شد. شاه اسماعیل به فارسی و ترکی شعر می سروده است. <ref> [[دائرة المعارف بزرگ اسلامی]]، ج8، ص637</ref>


==پانويس==