نمایش مبدأ برای ابوالعباس مرسی

ابوالعباس احمد المُرْسی الانصاری الشاذلی از بزرگان فرقه [[شاذلیه]] است. از تاریخ تولد وی اطلاعی در دست نیست. وی را تنها وارث علوم ابوالحسن شاذلی دانسته اند. او را در زهد و دوری از امرا ستوده اند. وی عمر خویش را در [[اسکندریه]] گذرانده است. [[شاذلیه]] وی را وصی منصوص شاذلی می دانند و درباره وی کراماتی را نقل می نمایند. ابوالعباس در سال 686هجری قمری در [[اسکندریه]] وفات یافته و در مسجد خویش مدفون شده است. <ref> [[الاعلام قاموس التراجم]]، [[خیرالدین زرکلی]]، ج1، ص186 / طبقات الشاذلیة الکبری، مغربی، ص63</ref>

دانشنامه [[ایران]] درباره وی می نویسد: «احمد بن عمر انصاری اسکندرانی، ملقب به شهاب الدین (م: 686 هـ. ق)، عارف و زاهد معروف و از بزرگان طریقه [[شاذلیه]]. وی در [[مرسیا|مُرسیه]]، در شرق [[اندلس]]، به دنیا آمد و مقدمات علوم را در همان شهر فرا گرفت. وی در نوجوانی به [[تونس]] رفت و در آنجا به تحصیل علوم پرداخت و با ابوالحسن شاذلی آشنا و مرید او شد؛ سپس همراه وی به [[اسکندریه]] رفت و تا پایان عمر او همواره در سفر و حضر ملازم شاذلی بود. 

ابوالعباس در علوم شریعت تبحر کامل داشت، چنان که خود می گفت: «فقها بر آنچه دارند، با ما شریک اند، اما در آنچه ما داریم، با ما شریک نیستند». وی سالیان دراز در [[اسکندریه]] مقیم بود و سرانجام در همان شهر وفات یافت. مقبره او در همان روزگار زیارتگاه عامه مسلمانان بوده است. 

روش ابوالعباس مرسی در [[تصوف]] چون مشایخ دیگر طریفه شاذلی، جمع میان علم و ذوق بود و طریقت را بر شریعت مبتنی می دانست. او از ملاقات با صاحبان مقام سخت پرهیز داشت و در این باره روایات و داستانهایی نقل کرده اند، اما پادشاه [[مراکش]]، سلطان یعقوب پس از توبه از قتل برادر خود، ابوالعباس را به نزد خود خواند و شیخ به [[مراکش]] نزد سلطان یعقوب رفت؛ سلطان مرید او شد و از سلطنت کناره گرفت و به راه خیر و صلاح هدایت شد. ابوالعباس در تعلیمات خود به رموز باطنی و اسرار حروف توجه داشته، و در جلسات خود از موضوعاتی چون عقل اکبر، اسم اعظم، اسماء و حروف، دوائر اولیاء، علوم اسرار، یوم مقادیر، شأن تدبیر و علم مشیت سخن می گفته است. »

این کتاب، این نام را «مُرسی» به ضمّ میم و سکون راء ضبط کرده است. <ref>دانشنامه [[ایران]]، ج1، ص343</ref>



==پانويس==