داوودیه (از بهره اسماعیلیه)

شعبه ای از بُهره اسماعیلیه در هند.

رک: بهره.

داوودیه در دارالسلام ( آفریقای شرقی ) موجود بوده و دارای مسجدی هستند. ایشان با سلیمانیه که آن ها نیز از بهره به شمار می روند معارضه دارند.

این شهر پایتخت تانزانیا است و بر ساحل اقیانوس هند، شکل گرفته است. مرجعیت دینی بهره تا سال 946 میلادی در یمن مستقر بوده و در این سال یوسف بن سلیمان که زعامت ایشان را برعهده داشت، مقر خود را از یمن به هند منتقل نمود. این مرکزیت در هند مستقر بود، تا این که در سال 1588 میلادی و پس از فوت یکی از زعمای این گروه به نام داوود بن عجب شاه، اختلافی بین دو تن به نام های داوود بن قطب و سلیمان بن عبدالله برای ریاست، پدیدار گردید. پیروان داوود بن قطب که در گجرات می زیست با نام داوودیه و پیروان سلیمان بن عبدالله که در یمن مستقر بود با نام سلیمانیه معروف گردیدند.

سلیمان بن عبدالله مدعی نیابت از داوود بن عجب شاه بود و سلیمانیه بر این ادعا مدرک مکتوبی نیز اقامه می کنند. سلیمان از یمن به گجرات رفت ولی جز تعدادی اندک، به حلقه ارادت وی درنیامدند و عاقبت در احمدآباد فوت کرد، قبر این دو تن در شهر احمدآباد واقع است.

مرکز سلیمانیه در یمن است اما داعی ای در شهر بروده هند دارند.

از داوودیه، دو گروه منشعب شده و شعبه های کوچکی را پدید آورده اند، یکی بُهره علیه که پیروان شیخ علی نوه شیخ آدم می باشند. ایشان در سال 1924 میلادی در مقابل شیخ طیب (زعیم وقت بهره) از دعاوی شیخ علی حمایت کردند و دیگری بهره ناگوشتیه، که در سال 1789 میلادی خروج کرده و به واسطه این که خوردن گوشت را حرام می دانستند، به این نام نامیده شدند.

توجه به این نکته ضروری است که بهره ناگوشتیه را برخی منشعب از بُهره علیه دانسته اند، که در صورت صحت، باید گفت بُهره علیه منسوب به شیخ علی (که در سال 1924میلادی می زیسته) نمی باشد.

ضمن این که چنان که از وجه نام گذاری بهره ناگوشتیه دانستیم، نام ایشان ناگوشتیه است که به صورت تصحیف شده، ناگوشیه ضبط شده است.

محمدسعید بهمن پور می نویسد: «بر هر فرد داوودی واجب است که در سن پانزده سالگی میثاق ببندد، یعنی اعتقاد و وفاداری خود را به امام طیبی و داعیان داوودی اعلام کند، که به این عمل عهدالولایة نیز می گویند. این میثاق هر سال در عید غدیر تجدید می شود. عید غدیر از بزرگ ترین اعیاد طیبی ها محسوب می گردد. داوودی ها به حج و زیارت قبور امیرالمؤمنین و امام حسین (علیهماالسلام) اهتمام دارند و در دهه اول محرم مجالس عزاداری مفصلی اقامه می کنند. هرچند عبدالعلی سیف الدین پنجاه و یکمین داعی مطلق طیبی سینه زنی در خیابان و بیرون بردن دسته را برای بهره ها ممنوع کرد، اما شرکت در مراسم عزاداری را واجب نمود. بهره ها برای عبادات و اجتماعات خود علاوه بر مسجد، جماعت خانه نیز دارند که آن را کمیته منصوب از طرف عامل اداره می کند. گذشته از این منصب امامت جماعت را نیز داعی مطلق اعطا می کند و هرکس بدون اجازه نماز بگذارد نماز خود و مأمومینش باطل است. بهره ها تأکید زیادی بر طهارت دارند و شاید تنها فرقه ای از مسلمانان باشند که طهارت ظاهری را یکی از هفت رکن دین به شمار می آورند. از همین جهت در لباس های معمولی خود نماز نمی خوانند و برای نماز لباس سفید می پوشند و کلاهی کوچک بر سر می گذارند. هرچند روزه داوودی ها با روزه سایر مسلمین تفاوتی ندارد، با این حال عید فطر را نه برحسب رؤیت هلال که بر طبق تقویم مصری که تقویمی است قمری و در زمان حکومت فاطمیون در مصر تنظیم شده است، جشن می گیرند و لذا عیدشان معمولاًً یک یا دو روز جلوتر است. برای بهره ها علاوه بر شرب خمر، کشیدن سیگار نیز اکیداً حرام است اما جویدن تنباکو اشکالی ندارد، لذا بسیاری از بهره ها عادت به جویدن تنباکو دارند. در اطعمه و اشربه و شرایط ذبیحه نیز بهره ها با سایر مسلمانان هماهنگ اند، الا آن که تسمیه را در صید ماهی شرط می دانند و لذا از ماهی هایی که حتی مسلمانان دیگر صید کرده باشند نمی خورند و معتقدند ماهی ای که بدون تسمیه صید شده باشد، حکم میته را دارد».

رک: بُهره ناکوشیه، بُهره علیه.