بَهائیه (بهائیه)

فرقه ای خارج از فرق اسلام و خَلَف فرقه بابیه.

ایشـان پیـروان میـرزا حسینعلی نوری، ملقب بـه بهاءالله می باشند.

نوری در ابتدا از بابیه بود و از برادرش میرزا یحیی صبح ازل که جانشین منصوص باب بود، پیروی می نمود؛ ولی پس از مدتی، ادعا نمود که همان من یظهره الله است که باب در کلماتش ظهور او را پس از دو هزار سال وعده داده بود.

وی جمعیت بابیه را به تدریج به دعوت خود در آورد و در ضمن، ادعای الوهیت نیز نمود. بهاء، فرزندش عباس افندی را جانشین اول و پسر دیگرش میرزا محمد علی را جانشینِ پس از او معرفی کرد؛ اما پس از مرگ بهاءالله، بین دو برادر جنگ درگرفت. بیشتر بهائیان طرفدار عبدالبهاء عباس افندی بودند. ایشان خود را ثابتین نامیـده و فرقه مخالف را که طرفـدار وصایت میرزا محمدعلی بودند، نـاقضین می خواندند.

بابیه در ابتدا به تحریک روس ها به وجود آمد و یا لااقل شدیداً از طرف آن ها حمایت می شد، ولی پس از چنـدی و در دوره بهائیت بـه سیاست انگلستان متمایل شـد و مـدتی کـه بهاءالله و پسـرش عبـدالبهاء در عکا (واقـع در فلسطین ) بودنـد، از طـرف دولت انگلیس حمـایت گردید و از قـراری که نقل می شـود، چنـدی است که ایـن گروه بـه آمریکا تـوجه کـرده انـد.

بهائیان خود را در خارج ایران، فرقه ای از فرق اسلام معرفی می کنند و در داخل ایران، سخت با دین اسلام و روحانیت مخالفت می نمایند. ایشان با یهودیان همکاری دارند. بهائیان تا بحال برای خود عقیده ای تدوین نکرده اند و بیشتر در بافتن الفاظ به هم تسلط دارند.