ابن کثیر

عمادالدین، ابوالفداء اسماعیل بن عمرو بن کثیر بن ضوء بن کثیر بن ذرع بصری دمشقی شافعی، در سال 700 (و یا مقداری بعد از آن) در اطراف دمشق به دنیا آمد. پدرش خطیبِ روستای ایشان بود و در کودکی وی، از دنیا رفت (703هـ. ق). تربیت وی را عمدتاًً برادر وی عبدالوهاب به عهده داشته است.

وی که شاگرد بزرگانی نظیر اسحاق آمُدی، ابن شحنه ( شحنه )، ابن عساکر، ابن شیرازی بوده، با دختر استاد خود امام جمال الدین مزی صاحب تهذیب الکمال فی اسماء الرجال، ازدواج می نماید. روزگار وی دوره مشکلات عمده ای برای جهان اسلام است که از جمله آن باید به حمله مغول اشاره کرد.

شأن علمی وی را بزرگانی مورد اشاره قرار داده اند که می توان آن را از حدود 30 کتاب وی نیز استفاده کرد. کتاب معروف وی البدایة و النهایة و هم چنین کتاب دیگر وی الکواکب الدراری در روزگاران پس از او همواره مرجع محققین بوده اند. وی در سال 774 هجری قمری در حالی که بینایی خویش را از دست داده بود، چشم از جهان فرو می بندد. .